Owszem, Drugi dziennik miał być w założeniu intymniejszy, tak nawet w pierwszym odruchu miał brzmieć pełny tytuł: "Drugi dziennik, intymniejszy", chwalebnie odpuściłem tę dziecinadę; z intymnością jak to z intymnością: same kłopoty.

Nie tyle, rzecz jasna, z samą intymnością, ile z jej ujawnianiem. Intymność ujawniona nikogo nie zadowala: jedni mĂłwią, że pokazano za dużo, drudzy, że nic; jeszcze inni, że w sam raz, ale wszystko wymyślone. Wybierajcie, jaką chcecie opcję. Ja wybieram spowiedź ekstremalną. Jak już, to już.

Oto niekłamany w niczym jeden rok mojego życia.

(Jerzy Pilch)

Dziennik Pilcha czyta się jak jedną z jego powieści - to narracja, w ktĂłrej znajdziemy Marcina Lutra i Avatara, Pana Boga i Joyce`a, matkę i ojca, KrakĂłw, Warszawę, Wisłę, katolikĂłw i ewangelikĂłw, w końcu, rzecz jasna, piłkę nożną. Znajdziemy tu codzienne marszruty Hożą i Kruczą do placu Trzech Krzyży, zapisy lektur oraz spotkań z czytelnikami i przyjaciĂłłmi. Pilch proponuje świeże i odważne spojrzenie na świat, ironię i - jak zwykle - zniewalającą przyjemność czytania.